مراجعه به پزشک
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کلیدواژه:بیماری مسری، دعا، بهبود
پرسش:غالبا بعد از شیوع بیماری‌های مسری و همه‌گیر مثل کرونا، برخی این شبهه را مطرح می‌کنند که چرا افراد دیندار برای بهبود خویش به دکتر مراجعه می‌کنند و از دعا برای بهبود خویش کمک نمی‌گیرند!؟
پاسخ:در پاسخ این ادعا لازم است به این نکته توجه کنیم که ریشه این گونه شبهات نگاه جزیی به بخشی از متون دینی و نادیده گرفتن بخش‌های دیگر
دین است. خداوند متعال اگرچه شفادهنده اصلی است اما این شفا از مجرای امور معنوی (مانند
دعا و
توسل به اولیای الهی) و از مجرای امور مادی (مانند عسل) در جهان هستی ظهور می‌یابد. به طور کلی خداوند دو راه را برای درمان و شفا قرار داده است: یکی راه عادی و علل و اسباب مادی و دیگری راه غیر مادی و معنوی و این دو منافاتی با یکدیگر ندارد؛ زیرا خداوند با استفاده از اسباب، امور را تدبیر می کند و اسباب هم شامل اسباب معنوی است هم شامل اسباب مادی.
[ویرایش]
غالبا بعد از شیوع بیماری‌های مسری و همه‌گیر مثل کرونا، برخی این شبهه را مطرح می‌کنند که چرا افراد دیندار برای بهبود خویش به دکتر مراجعه می‌کنند و از دعا برای بهبود خویش کمک نمی‌گیرند!؟ چرا با این که دینداران به خداوند اعتقاد دارند و خدا را شفادهنده می‌دانند اما در بیماری ها مانند کرونا به پزشک و دارو مراجعه می کنند؟
[ویرایش]
یکی از آسیب های دین‌شناسی، نگاه جزیی به بخشی از متون دینی و نادیده گرفتن بخش‌های دیگر است. در حالی که، شیوه صحیح این است که برای نسبت دادن نظریه‌ای به اسلام، باید به تمام آیات و احادیث مرتبط با موضوع بحث توجه کرد، سپس نظریه اسلام در آن موضوع را استنباط کرد.
با توجه به مقدمه بالا می گوییم:
• قرآن مجید از یک سو، خدا را شفادهنده معرفی می‌کند: «وَ إِذا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفينِ؛ و هنگامى كه بيمار شوم مرا شفا مى‌دهد».
• همچنین، در قرآن مجید، حضرت عیسی (علیه‌السّلام) شفادهنده بیماری‌ها معرفی شده است: «...ِ وَ أُبْرِئُ الْأَكْمَهَ وَ الْأَبْرَصَ وَ أُحْيِ الْمَوْتى بِإِذْنِ اللَّهِ ...؛ و به اذن خدا، كورِ مادرزاد و مبتلايان به برص (پيسى) را بهبودى مى‌بخشم؛ و مردگان را به اذن خدا زنده مى‌كنم».
• همچنین در قرآن، عسل هم به عنوان شفادهنده معرفی شده است: «...يَخْرُجُ مِنْ بُطُونِها شَرابٌ مُخْتَلِفٌ أَلْوانُهُ فيهِ شِفاءٌ لِلنَّاسِ...؛از درون شكم آنها، نوشيدنى با رنگهاى مختلف خارج مى‌شود كه در آن، شفا براى مردم است».
با تدبر در این آیات به این نتیجه می‌رسیم که اگر چه شفا دهنده اصلی خدا است اما این شفا از مجرای امور معنوی (مانند دعا و توسل به اولیای الهی) و از مجرای امور مادی (مانند عسل) در جهان هستی ظهور می یابد و تجلی می کند. همچنین مشخص می شود که در دین الهی، هم به اسباب مادی شفای بیماری و هم به اسباب معنوی شفای بیماری توجه شده است.
انسان دیندار بر اساس تعالیم دینی، هم به
توکل بر خدا و توسل به پیامبران و
اهل بیت می پردازد و هم سراغ اسباب مادی شفای بیماری (اعم از پیشگیری و داروها) می‌رود و این دو منافاتی با یکدیگر ندارد؛ زیرا طبق احادیث اهل بیت (علیهم‌السلام)، خداوند با استفاده از اسباب، امور را تدبیر می‌کند و بر اساس آیات و احادیث، این اسباب هم شامل اسباب معنوی است هم شامل اسباب مادی. «ابی الله ان یجری الاشیاء الا باسباب»
[ویرایش]
داستان ذیل که در متون دینی نقل شده، مدعای بالا را روشن می سازد:
حضرت موسی (علیه‌السّلام) بیمار شد.
بنی‌اسرائیل نزد او آمدند و بیماری او را شناختند و گفتند: اگر فلان دارو را مصرف کنی، شفا یابی.
موسی (علیه‌السّلام) گفت: مداوا نمی‌کنم تا خدا مرا بی دوا بهبود بخشد. پس بیماری او طولانی شد.
خدا به او
وحی فرمود: به عزت و جلالم سوگند! ترا عافیت نمی‌دهم تا به دوائی که گفته‌اند درمان کنی.
پس موسی به بنی‌اسرائیل گفت: داروئی که می‌گفتید به آن مرا معالجه می‌کنید، بیاورید. پس او را مداوا کردند و بهبود یافت.
این در دل موسی (علیه‌السّلام) حالت شکوه و اعتراضی را پدید آورد. خدای تعالی به او وحی فرستاد: "خواستی حکمت مرا به توکّل خود باطل کنی، چه کسی غیر از من داروها و منفعت‌ها را در گیاهان و اشیاء نهاد؟
[ویرایش]
